Tokom 20. veka dolazi do intenzivnog tehnološkog razvoja što čoveku omogućava bolji kvalitet življenja i produžava njegov životni vek. Živeći komfornije i lagodnije čovek je na trenutak zaboravio da tehnologija i nauka nisu svemoćne. Ovaj problem posebno je vidljiv u suočavanju bolesnika i njegove porodice sa nekim za sada još uvek neizlečivim bolestima ili završnim fazama uznapredovalih teških hroničnih bolesti. Pred bolesnika i njegovu porodicu odjednom se nametne strašan problem neizlečivog i umirućeg bolesnika.
Ništa manji problem u takvim situacijama nemaju lekari i medicinske sestre i drugo medicinsko osoblje koji nažalost u savremenom sistemu školovanja nisu naučeni da na adekvatan način pristupe pacijentu i porodici u takvim situacijama. Obrazovanje zdravstvenih radnika stavlja akcenat na preventivnu i kurativnu medicinu, odnosno sprečiti pojavu bolesti, a kada se ona javi ukloniti bolest ili ako to nije moguće sprečiti napredovanje bolesti. Medicinski radnici nisu naučeni da pristupe pacijentu i porodici u situacijama kada je bolest neizlečiva ili je stigla u terminalnu fazu kada je kurativna medicina ili medicina lečenja bolesti učinila sve što je mogla. Tada lekar mora da se suoči sa neizlečivom bolešću ili pak sa živim, a umirućim pacijentom i sa bolnom činjenicom da nema način da ga izleči. Takvo bolno saznanje nikako ne sme da kod lekara, pacijenta i porodice stvori stanje u kojem lekar odlazi i saopštava da medicina tu više ništa ne može, a porodica biva ostavljena u šoku, suočena sa težinom bolesti, a pacijent prepušten sam sebi i svojim tegobama. Svi moraju da shvate da pacijent koji boluje od teške neizlečive bolesti ne treba sažaljenje, a da umirući pacijent nije umro.
U istorijama kako pisanim, tako i usmenim predanjima različitih kultura i naroda umirući pacijent nije bio prepušten sam sebi. Zapisi o životu ljudi, od početaka ljudske zajednice jasno nam daju smernice kako se ponašati prema neizlečivom i umirućem pacijentu u savremenom društvu. Suočeni sa ovim problemima, od sredine 50-ih godna zapadna društva nastoje da brigu o umirućem uključe kao jedan od prioriteta brige o čoveku i tom pristupu daju naučnu i zakonsku formu. Stoga se termin palijativna medicina nametnuo kao naučna disciplina koja povezuje zdravstveni i društveni sistem, pacijenta i njegovu porodicu u jedan organizovan sistem.
Svetska zdravstvena organizacija (SZO) 1990. godine definisala je palijativnu medicinu kao sveobuhvatnu aktivnu brigu i psihosocijalnu pomoć bolesnicima sa uznapredovalom ili neizlečivom bolešću i članovima njihovih porodica, koju pružaju kompetentni multidisciplinarni timovi, a sa ciljem poboljšanja kvaliteta života, prema potrebama bolesnika i porodice.
To znači da je u organizovanom, humanom društvu kod bolesnika čija bolest ne odgovara na kurativno lečenje palijativna medicina sledeća faza stručnog pristupa takvom bolesniku. U ovoj grupi pacijenata nalazimo osobe svih dobi, od dece do staraca, obolelih od različitih bolesti, čiji tok je različit, vremenski dug od nekoliko dana do više godina.
Populacija bolesnika kojima je namenjena palijativna – hospicijska pomoć je raznolika i podrazumevaosobe koje su stigle u završnu fazu svoje progresivne hronične bolesti (malignih tumora sa metastazama, multiple skleroze i drugih neurodegeneratvnih bolesti, uznapredovalih demencija, dekompenzovanih srčanih i plućnih bolesti, osoba sa teškim telesnim povredama, mentalne retardacije teškog stepena, neizlečive zarazne bolesti u uznapredovaloj fazi).
